بررسی رابطه اضطراب و خودبیمارانگاری در دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه آزاداسلامی واحد لاهیجان درسال۱۳۸۷

سابقه و هدف: اضطراب پدیده ای روانشناختی و از شایعترین اختلالات روانی در تمام سنین است. درپاسخ به اضطراب، فرد واکنشهای روانی متعددی راتجربه می کند که گاه به صورت نگرانی نسبت به وضع جسمانی و گاه به صورت خودبیمارانگاری تجلی می یابد. هدف پژوهش حاضر تعیین میزان اضطراب و خودبیمارانگاری و ارتباط اضطراب با خود بیمار انگاری در دانشجویان بود. روش بررسی: در این مطالعه که به روش توصیفی و از نوع همبستگی بود، از بین دانشجویان علوم پزشکی دانشگاه آزاد اسلامی واحد لاهیجان، 315 نفر به شیوه تصادفی ـ طبقه ای از تمامی رشته های تحصیلی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ه سه پرسشنامه جمعیت شناسی، اضطراب اسپیل برگر و خودبیمارانگاری بود. برای تحلیل داده ها از spss استفاده شد. یافته ها: 3/28 درصد از دانشجویان اضطراب شدید و 4/34 درصد خودبیمارانگاری شدید داشتند. بین خودبیمارانگاری و اضطراب و بین اضطراب و خودبیمارانگاری با سن، جنس، وضعیت تأهل، محل سکونت، وضعیت اقتصادی، بیماری دوران کودکی و بیماری والدین ارتباط معنی داری وجود داشت (05/0p<). نتیجه گیری: اضطراب می تواند باعث کاهش توانایی وکارکرد فردی واجتماعی افراد به خصوص دانشجویان شود. از آنجایی که خودبیمارانگاری نیز از جمله اختلالاتی است که درپاسخ به مشکلات عاطفی و روانی نظیر اضطراب ایجاد میشود، با انجام چنین تحقیقاتی درارتقاء بهداشت روان افراد به خصوص دانشجویان گامهای موثری می توان برداشت